Het is al een hele tijd stil geweest hier, op de blog. Dat komt omdat ik een ontzettend drukke periode achter de rug heb. Het was een wervelwind aan gebeurtenissen, afspraken, deadlines, en nog meer afspraken. De drukke periode is zelfs nog niet helemaal voorbij, en daar zit Jules mee voor iets tussen.

Jules is als kleine kitten in ons leven beland. Hij was de eerste van de 4 viervoeters die we rijk zijn. Hij was de eerste die we in ons eigen huis mochten verwelkomen, amper een week nadat we de akte ondertekend hadden. Tot ik Jules kende, was ik niet bepaald een kattenliefhebber. Eigenlijk wilde vooral mijn vriend een kat... Dat is iets anders uitgedraaid dan verwacht! Jules is dus mijn eerste grote kattenliefde, zo'n liefde waarvan ze zeggen dat je die nooit vergeet.

Buitenshuis is Jules heel anders: van zodra hij buitenstapt, verandert hij in een stoere kater die niet met zich laat sollen. We zien hem regelmatig de honden van de buren uitdagen, hij volgt wanneer we met de honden gaan wandelen, onlangs ging hij zelfs samen met mij een pakje halen dat bij de buren was bezorgd. Maar die stoerheid heeft een keerzijde: Jules is al enkele keren gewond thuisgekomen na een robbertje vechten met een buurtkat of -hond. Elke keer wanneer ik hem buiten laat, doe ik dat dus met een klein hartje. Maar toch doe ik het, want hij geniet er zo van om buitenshuis te zijn. Ons 'domein' is voor hem te klein, hij wil - nee, moet - de weide wereld intrekken... De laatste jaren ging dat steeds beter, hij leek zijn plekje in de buurt helemaal gevonden te hebben. Elke dag trekt hij er enkele uurtjes opuit, en komt daarna terug om Radja wat op stang te jagen en om mij 's nachts in slaap te knuffelen en te spinnen.

Tot hij eind juni plots niet meer naar huis kwam. 5 dagen lang wisten we niet waar Jules uithing. Tot ik op een mooie zondagavond zijn prachtige "miauw" hoorde! Oef, wat een opluchting! Maar het werd snel duidelijk waarom het zo lang duurde voordat hij terug naar huis was gekomen. Hij strompelde en was fel vermagerd. Bij de dierenarts van wacht bleek zijn heup uit de kom te zijn. Omdat bij katten de heup blijkbaar heel gemakkelijk opnieuw uit de kom floept eens dat eerder is gebeurd, heeft de dierenarts onder verdoving de heupkop weggesneden. De spieren krijgen dan de extra taak om de botten op hun plaats te houden, dat is een kwestie van revalideren en oefenen... Daar waren we helemaal op voorbereid, we hadden er alle vertrouwen in dat het goed zou komen. Jules is tenslotte best een taaie kat.

Dat is nu iets meer dan 6 weken geleden, en Jules loopt nog steeds rond met een lampenkap. Dat komt omdat hij - zonder dat ik het wist - aan de draadjes likte. De slimmerik koos de momenten uit waarop hij wist dat ik niet keek, plooide dan de rand van zijn flexibele kap om en likte dan aan de hechtingen. Wanneer ik keek, deed hij lekker alsof hij aan de kap lekte. Ik ging er dus vanuit dat de flexibele kap zijn werk deed en dat Jules niet aan de wonde van de operatie kon. Ik liet het verder "genezen". Maar je raadt het al, het duurde niet lang voordat hij met een flinke ontsteking zat. Ik ontsmette de korst die op de draadjes kwam wel, maar het kwaad was al geschied. Toen ik dan eindelijk zijn slimme trucje doorhad, ben ik meteen overgeschakeld naar een gewone, harde beschermingskraag (beter bekend als "lampenkap"). Eentje die hij niet stiekem kan ombuigen. En antibiotica, nog veel meer ontsmettingsmiddel, pijnstillers en een dichte opvolging van de dierenarts. Jules is er allemaal niet zo blij mee, want 6 weken later zit hij nog steeds met een flinke open wonde op zijn heup.

Ik heb mezelf ondertussen gepromoveerd tot thuisverpleegster, constant in de weer met pilletjes, steriele doekjes, zalfjes, ontsmettingsdoekjes, reinigingsmiddel, enz. Maar: de wonde geneest! De antibiotica (3 verschillende kuren!) heeft zijn werk gedaan: de ontsteking lijkt nu eindelijk helemaal weg, maar zijn maag-darmstelsel zal zich ook weer in de plooi moeten trekken. En zo raast de tijd voorbij.

Behalve Jules, heb ik ondertussen ook veel oppasdieren verzorgd, ontzettend veel gewerkt en heel veel rondgereden. Na een intense 2 maanden, komt er nu af en toe weer tijd om eens op de rem te kunnen duwen. Puur genieten! En zo is het niet alleen Jules die langzaam geneest, iedereen hier thuis komt stilaan weer in de plooi na de drukte en het gejaag. En dat betekent ook dat er binnenkort weer tijd vrijkomt voor gedragsbegeleiding! Met een frisse en ontspannen kop, zodat het advies helemaal op maat van jou en je hond en/of kat past. Was je al even aan het wachten op een afspraak, dan zal er binnenkort weer ruimte vrijkomen. Tot snel!