Sinds er ooit eens een raam openwaaide door een felle rukwind, is Haley heel erg bang geworden van wind. Van zodra het binnen tocht, wordt Haley al zenuwachtig. Ze kruipt dan op de rugleuning van de zetels, ze likt ons of het kussen waarop ze ligt, ze vraagt aandacht, ze stopt zich weg op onze slaapkamer,... De oplossing is eenvoudig: alle ramen en deuren sluiten zodat het niet meer tocht. Simpel, maar niet altijd leuk. Op een hete zomernacht is slapen met alle ramen dicht het laatste dat ik wil, en toch is dat het enige dat helpt. Wanneer ik dan eindelijk het raam van de slaapkamer dichtdoe, komt Haley dankbaar tegen mij aan liggen en dan is alles weer goed. Ik zweet mij te pletter, maar wel met de glimlach.

Maar als het heel erg hard waait en we laten Haley alleen thuis, dan verandert Haley's onrust in een ware paniekaanval. En zo'n paniekaanval is niet om mee te lachen. We hebben Haley al meerdere keren zwaar hijgend, piepend en hoog blaffend aangetroffen, pipi en kaka in huis, gekrabd aan muren en deuren, spullen in duizend stukjes kapotgebeten,... De ravage is soms heel groot. Om nog maar te zwijgen van het hoopje ellende dat wild tegen ons opspringt, met wallen en knalrode ogen doordat ze haar angst moest trotseren. Soms kunnen we ons wel voor de kop slaan omdat we er niet aan gedacht hadden dat het waaide, maar soms hebben we geen flauw idee vanwaar de paniekaanval komt. Dan kunnen we niet meer doen dan Haley snel weer tot rust laten komen en de boel opkuisen.

Afgelopen weekend was het weer van dat, er stond een stevige wind. Hoewel ik zoals gewoonlijk weer een hoofd vol plannen en to-dolijstjes had, borg ik die weer netjes op bleef ik gewoon lekker beschikbaar voor mijn hond. Het grootste deel van de dag bracht ik door in de zetel, met Haley. En zo sloeg ik twee vliegen in één klap: Haley kreeg de steun die ze nodig had en ik had weer een goed excuus om even alles op z'n beloop te laten. Zelfzorg gecombineerd met de zorg voor een ander... Het werd toch nog een hele productieve dag!