Jules en Felix zijn onze 2 katten. Nadat Jules deze zomer het ongeluk met zijn heup heeft gehad (meer hierover in een van mijn vorige blogposts), ben ik opnieuw begonnen met Jules en Felix met elkaar te introduceren. Voor zijn heup-accident was dat moeilijk, want Jules wilde liever naar buiten gaan en had helemaal geen zin om zijn kostbare tijd op te offeren om te gaan kennismaken met die zwart-witte 3-potige huisgenoot.

Maar dan had Jules opeens zeeën van tijd en zijn heup was aan de beterhand, dus met goede moed begon ik hen heel geleidelijk weer met elkaar te laten kennismaken. Dat gaat nu al enkele maanden heel goed. Felix heeft FIV (kattenaids), en als hij zou gaan vechten met Jules dan kan hij Jules ook besmetten. Dat wil ik natuurlijk vermijden, daarom dat ik heel voorzichtig te werk ga. En al hangt er soms nog wat spanning in de lucht, ze doen het goed samen!

Vandaag had ik nogal een baaldag en was ik niet zo in vorm. Het was zo'n dag waarop het al een hele prestatie is dat je aangekleed raakt. Het was al na de middag toen dat lukte. Maar als je dieren hebt, moet je iedere dag voor hen zorgen dus ik raapte al mijn moed bijeen en ging naar boven, naar Felix en Jules. Na de dagelijkse speel-, eet- en poetsroutine met Felix en daarna nog eens met Jules, maakte ik het gat tussen hun twee kamers open zodat de katten erdoor kunnen kruipen. Ik was tevreden dat ik het toch weer mooi gepresteerd had om voor mijn gezin te zorgen en ik ging even op bed liggen. Het was tenslotte al na de middag, dus ik had wel een rustpauze verdiend!

Jules lag al op bed toen ik erbij kwam liggen, hij was nog aan het uitrusten van de jachtpartij op de pluimenhengel. Felix kwam er even later bijliggen, terwijl Jules verder bleef soezen. Felix koos een comfortabel plekje uit in mijn zij en knorde tevreden. Ik knorde tevreden terug. Na een tijdje heerlijk tegen mekaar aan te liggen, begon het te kriebelen om Netflix te kijken. De iPad lag binnen bereik op het nachtkastje en ik had al verschillende herinneringsmails gekregen: "Vergeet niet om The Crown af te kijken". Ik voel mij altijd heel erg onder druk gezet door die e-mails. Alsof ik nog niet genoeg te doen heb. Ik zal The Crown wel afkijken wanneer ík dat wil, djeezes!

Ik vergeet de e-mails en zet Netflix op. Maar dat was natuurlijk buiten Jules gerekend! We moeten er altijd om lachen... Je kan geen scherm aanzetten of Jules gaat ervoor staan, zitten of liggen. Is hij anti-technologie of gewoon een aandachtsjunkie? Wie zal het zeggen... Maar jawel, ik had nog maar net op play geduwd en daar kwam hij al aan! Hij drukt zijn zachte dikke winterpels in mijn gezicht en spint ondertussen dat het geen naam heeft. Dit vindt hij helemaal geweldig (ik eigenlijk ook)! En zo lag ik daar, met Felix in mijn zij en Jules voor mijn gezicht. Ze liggen amper 5 centimeter van elkaar en toch zijn ze allebei tevreden.

Ik voel mij helemaal in mijn element. Dit gevoel, dat is wat ik iedere dag aan andere dieren probeer te geven. Soms gaat er zo veel aandacht naartoe, dat mijn eigen gezin moet inboeten. Maar vandaag niet. Vandaag is ons huis, de kamer en het bed onze veilige haven. Hier mogen we helemaal onszelf zijn. En we blijken niet eens zo verschillend te zijn. Met z'n drieën liggen we, met kleine oogjes, aanhankelijk en knuffelig te zijn. Rustig, vredig, veilig. En plots was de baaldag helemaal geen baaldag meer!