Een tijd geleden mocht ik een weekje invallen als hondenoppas voor een collega. Ik had geluk, want ik mocht mij een week lang vermaken met een crème van een hond. Het verhaal dat zijn baasje mij vertelde, liet onverwachts een diepe indruk na...

W. werd door zijn eigenaars geadopteerd uit een asiel. Dat vertelde zijn baasje mij toen ik er langsging om kennis te maken. Toen W. een jaar oud was, had hij al drie verschillende eigenaars gehad.

W. was geen gemakkelijke hond. Dat is waarschijnlijk ook de reden waarom hij in een asiel was beland. Om de een of andere reden zag blijkbaar niemand het zitten om deze kolos in zijn of haar leven te houden. Ik kan mij voorstellen dat dit nog erger werd door steeds te moeten verhuizen. Bedenk je eens wat een impact dit heeft op een jonge hond!

Tot zijn huidige gezin op zijn pad kwam. Het was allesbehalve rozengeur en maneschijn, maar zijn gezin zette door. Bloed, zweet en tranen heeft het hen gekost.

En nu, zoveel jaar later, staat daar een pracht van een hond. Met een zachte, glanzende vacht en mooie propere tanden. Met een grote smile, enthousiast kwispelend en zijn lievelingsspeeltje in de aanslag. Maar ook met een teleurgestelde blik en een klein piepje wanneer ik weer moest vertrekken. En daartussenin ontelbaar veel knuffels, spelplezier en nog veel meer knuffels. Zoals ik al zei, een crème van een hond!

Daar doe ik het voor.

Als asielmedewerker wil ik de dieren een betere toekomst kunnen geven.

Als gedragstherapeut wil ik dieren en baasjes die het moeilijk hebben, weer hoop geven op een mooier leven samen.

Als oppas doe ik mijn best om de vakantieperiodes voor de dieren aangenaam te maken.

Ik zou niets beters kunnen verzinnen om mij hele dagen mee bezig te houden.

Bedankt W. om mij eraan te herinneren dat we nooit de hoop moeten opgeven. Geniet nog van je mooie leven, en blijf vooral je prachtige zelf!