We wandelden samen door de poort. We hadden een fijne wandeling gehad. Het was een rustige, grijze woensdagnamiddag en de tuin rook heerlijk naar regen en lavendel. "Hij is pompaf", zei ik enthousiast. "Hij wou zelfs nog extra omwegen maken, maar ik vond het wel genoeg zo." Hij wandelde traag verder de tuin in. Zo traag heb ik hem eigenlijk nog nooit zien stappen. Ik stond er verder niet bij stil en volgde hem op het gemak de tuin in.

Ik deed zijn harnas uit en legde het op zijn plaats. In zijn natte, zwarte haar hingen zoals altijd nog wat blaadjes en takjes. Ik wreef door zijn vacht om ze eruit te halen. Hij vond het heerlijk om geaaid te worden. We knuffelden nog even en dan ging ik weg.

Zo eindigde onze laatste wandeling samen. Het werd zijn allerlaatste wandeling... Want even later overleed hij. Vergiftiging.

Shit! En ik heb helemaal niets gemerkt.

Het schuldgevoel komt op. Had ik iets anders kunnen doen? Heb ik hem onderweg iets zien eten? Was ik afgeleid en heb ik iets gemist? Heb ik giftige bodylotion aan, of iets anders waar hij niet tegen kon? Hing er iets aan mijn schoenen dat hij heeft opgelikt? Mijn hoofd tolt... Toch weet ik dat ik niets aan mijn bezoek anders gedaan zou hebben. Ik was er, mijn aandacht was bij hem en bij onze wandeling, mijn gsm kwam enkel uit mijn zak om te kijken hoe laat het was. Geen meldingen, geen berichten waarover ik mij zorgen kon maken. En als mijn bodylotion of schoenen giftig waren, dan zouden mijn honden toch ook ziek zijn geworden?

Een ongeluk... Het kost mij moeite om het te bevatten. Waar was dat gif dan?

Verdorie, wat ga ik hem missen! Alweer een afscheid. Veel te bruut.

Het is een nachtmerrie voor iedere dogwalker, een sluimerende angst bij iedereen die wel eens op de dieren (of kinderen) van iemand anders past. Maar ook een nachtmerrie voor iedereen die met honden samenleeft. Het is een gedachte die soms even door je hoofd flitst en die je dan weer opbergt, diep onder al die andere gedachten. Weg om niet meer aan te denken. Maar gisteren werd het realiteit.

Het werd ook mijn realiteit. Zal ik ooit nog zorgeloos en ontspannen kunnen wandelen?

Voor zijn familie is het helemaal verschrikkelijk. Hulpeloos en machteloos moeten zij verder, zonder hun lieve knuffelbeer. Ik wens hen veel sterkte, moed en steun toe.

Lieve Bono,

Bedankt om altijd vrolijk te zijn. Je hebt mij vaak doen lachen, glunderen, glimlachen én zuchten. Ook gisteren. Jouw enthousiasme was altijd aanstekelijk. Mocht je die andere lieve knuffelbeer zien, doe hem de groeten. Jullie worden enorm gemist.

Sorry.

X

Deze blogpost heb ik geschreven om duidelijk te maken dat ook professionelen fouten kunnen maken of slachtoffer kunnen zijn van andermans misstappen. Wanneer je voor iemands dieren zorgt of met een hond gaat wandelen, ben je verantwoordelijk en (wettelijk) aansprakelijk voor alles wat er in die tijd gebeurt. Of je hiervoor betaald wordt of niet maakt geen verschil. Met dieren werken is leuk, tot het misloopt. Maar ook dan wil ik mijn verantwoordelijkheid nemen. Neen, ik denk niet dat ik iets verkeerds heb gedaan. Ik zou niet weten wat ik anders had kunnen doen om deze tragedie te vermijden. Toch is het gebeurd, dus wil ik dit niet verzwijgen. Ik mag het niet verzwijgen.

Ik vraag geen medeleven of sympathie, stuur dat liever naar de lieve familie die achterblijft met een gapende wonde in hun hart.