Hier zit ik, op de rand van het bed. Ik kijk rond in de kamer. Op de vloer liggen kattenspeeltjes. Op de kast staan allerlei kleine bordjes, eentje met natvoer voor de kat, eentje met Mayonaise, eentje met kippenbouillon, en verder nog een zakje Catisfactions en een pillenstrip. Haley ligt achter mij op bed, paraat om recht te springen van zodra ik beweeg. Op mijn schoot ligt Jules en ik aai hem zachtjes. Hij spint een beetje.

Gisteren hoorde ik dat we binnenkort afscheid zullen moeten nemen van Jules.

Een mokerslag.

Een joekel van een tumor. En dus krijgt Jules nu "palliatieve zorg".

Dat betekent dat Jules vanaf nu alles krijgt. Wat hij maar wil. Het lekkerste eten. Mayonaise à volonté. Verse kippenbouillon, want dat vindt hij blijkbaar lekkerder dan gewoon kraantjeswater. Meer kattensnoepjes. Spelen als hij dat wil, al gaat het wat moeizaam. Daarnet heb ik al zijn speelgoed uitgehaald, die speeltjes liggen nu bezaaid over de vloer van de kamer. Vooral ook knuffels en gezelschap à volonté, dat gunnen we hem nog het meest. Ieder moment met hem wordt nog meer gekoesterd dan anders. 's Ochtends probeer ik niet om vroeg op te staan, zo lang Jules naast mij ligt blijf ik liggen. We zien hem graag, dat kleine maar dappere kereltje.

En dus zit ik nu, midden op de dag, op de rand van het bed met Jules op mijn schoot. En ik aai hem zachtjes. Af en toe dwaal ik even af met mijn gedachten. En dan kom ik terug, zie ik mijn hand zachtjes bewegen over die mooie, zachte tijgerpels. Dan voel ik zijn warme, knokige en vederlichte lijfje op mijn benen. En dan ben ik blij omdat hij op mijn benen ligt en omdat dit de plek is waar hij nu het liefst wil zijn. Dit is de plek waar ik nu het liefst wil zijn.

Af en toe golft verdriet door mij heen. Dat komt heel plots en dan rolt er ineens een traan uit mijn oog. En soms gutst het water over mijn wangen, met diepe snikken. Maar eigenlijk ben ik blij, dolgelukkig zelfs. Want Jules is er nog en hij zit op mijn schoot.

Lieve Jules, blijf je nog even? Als je kan?